عیدی: میکس بهترین‌های موزیک پاپ 88

نزدیک به عیده و تقریبا فرصت از این بهتر گیر نمیاد تا تبلیغات کرد. کلا بیزینس‌من‌های باهوش این تعطیلات رو جدی میگیرند. و اینم به علته اونه که ملت از سر بیکاری رو میارند به هر آت‌وآشغالی. خب من هم که ریدرهام در طی سال گذشته -که چند روز پیش سالگرد این وبلاگم بود- فقط چهل‌تا افزایش داشته، و در پی بیشتر شدنش هستم بلطبع یه کاری باید بکنم که این قضیه تشدید بشه و در ثانی (که مهمتره)، برا هموطنانم یه کاری برای این عید و جشن ایرانی‌الاصل‌مون کرده باشم.
ایده‌ی این کار، از بازی وبلاگی آمیر بود. که گفته بود بهترین آهنگ‌های امسالو ازنظر خودتون بگین. اونم از نوع ایرونیش فقط. من هم از این کار خوشم اومد. و چون قبلا این کارو به صورتی دیگه برا سال پیش کرده بودم، دیدم این کار هم تجربه‌ی جالبی باید باشه. اومدم و به نظرگاه خودم، در آهنگهای سال گذشته که اکثرا هیت بودند جستجویی کردم و از بین اونا باز هم بهترین‌هارو برچیدم. و بعد میکسشون کردم. باید بگم که میکس حرفه‌ای نیست. در ضمن این میکس‌ها تماما از موزیک‌های پاپی که در سال 88 خورشیدی پابلیش شدند، اومدند-اعمم از ملودی و وکال-.

روی این میکس‌ه چند ساعت کار شده. و سعی کردم بهترین‌های سال قبلو به دیدگاه خودم سوا کنم و با هم مخلوطشون کنم. باشد که این عیدی از جانب من برای خوانندگان عزیزِ دلم مورد پسند بیافتد.

 

حجم: 6.79 مگابایت | کیفیت: 128 کیلوبیت بر ثانیه |زمان: 7:25 | فرمت: mp3

Box.net \  2Shared

توجه: ظاهرا باکس.نت مشکلی برای دانلود داره. از سرور توشیر استفاده کنید.

بعدا نوشت: دوستم -یاور همیشه مومن‌ام- مسعود.خ آمده و میکسی ارائه داده. که هم آهنگهای انتخاب شده زیبااند و هم آنکه در میکس‌ من این آهنگها نیستند. پس، حتما دانلود کنید.

 

پ.ن1: برای سال نو پست جدا مینویسم. پ.ن2: قالب را برای سال نو تغییر میدم. یه قالب شیک‌تر! پ.ن 3: این میکس‌ را حتما دانلود کنین. زحمت پاش رفته. اگر هم ملودی یا ترانه‌ای را ندونستید کارِ کیه و کنجکاو بودین‌، کامنت بگذارین.

روزنوشت[بلاگینگ، ژاکتِ چاوشی]

× کلا هر روز که می‌گذره وبلاگ‌نویسی داره رو به افول میره (+). نه تنها من که در یک ماهه اخیر خیلی کمتر نوشتم. بلکه، خیلی‌ها حتی از بزرگان یا ز کف دست از نوشتن کشیدند یا اینکه تعدد نوشتناشونو به نصف یک دست در ماه رسوندند. از تخصصی‌نویس‌ها بگیر که بنده خداها نونشون آجر شده تو این التهاب سیاسی کنونی تا روزنویس‌ها که از بس‌که گیر و گرفتاری دارند حتی وقت شِر کردن علاقه و احساساتشون با ملت ندارن. من هم به دلایل زیادی‌ست که از این علاقه‌ -نوشتن- کمتر ابراز می‌کنم. سعی میکنم این علاقه رو هیچ‌وقت از بین نبرم.

× خب، آلبومِ ژاکت محسن چاوشی در اومد. آلبومی که به‌نظرم متفاوت بود. چند تا مورد رو دوست دارم در مورد آلبومش اشاره کنم. اول آنکه، کاور عجیب و کاملا مزخرفی داشت که بنده آلبوم وُکالِ پاپی رو نمیشناسم که در کاورِ فرانت آلبوم عکس خواننده(یا گروه) را نگذارن. که در این آلبوم مث یه‌شاخه نیلوفرش این کار رو کرده بود. دوم آنکه، اسم یه آلبوم معمولا خیلی اهمیت نداره. اما نه دیگه اینقدر بی‌ربط(یا اگر ربطی داره قابل تشخیص نیست) و بی‌هویت که آهنگی سی‌ثانیه آن‌هم در ترک آخر به این اسم باعث تولید اسم این آلبوم شده باشه. و تازه دکلمه ای در این حد مسخره. که در اکثر آلبوم‌های پاپ میبینیم آهنگِ یکِ آلبوم از اهمیت خاصی برخورداره و از این لحاظ اسم ترکِ اول در اکثر اوقات میشه اسم آلبوم. سوم آنکه، با توجه به اهمیت آهنگِ یکِ آلبوم، قرار دادن آهنگِ خاصِ بندری و یا هرگونه آهنگ خاص دیگه‌ای، باعث میشه مخاطب عام را ناراحت کنه. و این کار به‌شدت اشتباه بود. بهتر بود این ترک حذف میشد در کل. و یا حداقل آنکه در آخرین ترک می‌امد.چهارم آنکه، با توجه به فیدبدکی که چاوشی از یه‌شاخه نیلوفر گرفته بود، آمد و اثری ارائه داد که تِمِ غم آنقدر جلوه نکنه و رنگ سیاهی شدید به آلبوم نده. و این شد که آهنگ‌ها به‌قدر زیادی با کارهای قبلی چاوشی تفاوت داشت. تغییر سبک محسوب نمیشه. اما تفاوت کاملا مشهوده. تفاوتی که چاوشی را به سمت راک هدایت میکنه. این آلبوم در واقع پاپِ خالص نیست. بلکه پاپ-راک ‌ه. پنجم آنکه، هنوز قضاوت در مورد این آلبوم زوده. من روز اولی که این آلبومو شنیدم. خیلی از چاوشی دلگیر شدم. بلخره من یه فن‌شم. و دوست دارم اثری مورد نظرم ازش بشنوم که ارضام کنه. اما در واقع توقع من و فن‌های چاوشی به‌قدری زیادست که کمترین کم‌کاری توهین‌هاست که به سمت او روانه می‌شه. آلبوم در چند بار شنیدن اول زیبا به‌نظر نمیرسه. چیزی که در یه‌شاخه نیلوفر بود. اما در یه شاخه نیلوفر اینقدر آلبوم سنگین بود که در نهایت خیلی‌ها به زیبایی آنچنانی این آلبوم منحصربه‌فرد پی نبردند. برای این آلبوم(ژاکت) هم همینطور. در فروم‌ها، نظراتی که در پیِ این آلبوم هم هست میتونید تغییر نظرات از خیلی بد که در ابتدای انتشار بود و تا خوب و خیلی خوب شاهد باشین. برای همین است که میگم قضاوت زوده. البته این آلبوم بسیار سبکتر از قبلیست. و خیلی زودتر ارزشش مشخص میشه. در کل به نظرم آلبوم قشنگیست. و شکی درش نیست. اشکالاتی که با این آلبوم وارده از چاوشی نیست. چاوشی کار خودش رو درست انجام داد به‌نظرم. در آخر هم توصیه میکنم دوستان، آهنگهایِ چاردیواری، دوره آخر، خنده، بخون امشب، دلشوره و دریاچه مرده رو گوش کنن.

مشترک فید وبلاگ شوید…

روزنوشت[کم بنویس!، هنرمند جماعت]

کم‌کم و به تدریج از حجم پست‌هام در گذر زمان کم شده. نه تنها من، بسیاری از وبلاگنویسان به سمت کم‌تر نویسی-در هر یک پست- دارن پیش ‌می‌رن. حجم وبلاگ‌های مینیمالیستی در حال افزایشه. و حجم مطالب عادی وبلاگ‌ها در حال کم شدن. ملت تو گودر بیشتر فیدهای کم حجم و پُرمغز رو لایک میزنن، شیر میکنن و دست به دست می‌چرخونن. اینا نشونه‌ی اینه که تمایل عمومی خوانندگان وبلاگ‌ها و نوشته‌های غیرخبری به سمت اونیه که حجمش کم‌تره. وبلاگنویس با علم به اینکه کم‌تر بنویسه بیشتر خوانده میشه، قسمتی از حرفاشو قیچی می‌کنه و به نوعی سعی میکنه کامپکت صحبت کنه. نمونه بارزش خودمم. مخصوصا در چند ماه اخیر سعی کردم کامپکت‌تر و خلاصه تر پست بدم. چون دوست دارم بیشتر خونده بشم، بیشتر لایک بخورم و شیر بشم.

اونایی که توئیتر من رو دنبال میکنن شاهد اینن که بنده خیلی هواخواه موسیقی عرب هستم. خب واقعا کارشون رو دوست دارم و دنبال می‌کنم، موردیه؟ ولی فک نکنین من موزیک عربی گوش میدم از عربا هم خوشم میاد. من اگر روزی قدرت داشتم، عرب و عربی رو نابود میکردم. در واقع انتقام می‌گرفتم. انتقام کشور نابود شده‌ام. حس ناسیونالیستی و عرب‌ستیزی همواره در من جریان داره. اما بر پایه‌ی سخن زیبای : «سخن را ببین چه می‌گوید، نه آنکه که می‌گوید»، باید توجه داشت هنر هیچ ربطی به این مسائل نداره. هنر، رو باید ازش لذت بُرد، در تولیدش سهیم بود و همواره از هنرمند از هر جایی و با هر منشی هست باید حمایت کرد. و از ابراز علاقه نسبت به هنرمندی خاص، هرچند جواد، ناموفق و گاگول نباید دریغ کرد.

مشترک فید وبلاگ شوید…

روزنوشت[موزیکِ پاپ داخلی، پیش‌بینی اسکار 82ام]

یکی از بهترین برحه‌های موسیقی پاپ داخلی در راه است. برحه‌ای که اگر تحت الشعاع زد و خوردهای سیاسی قرار نگیره در نوع خودش خیلی میتونه پُروپیمون باشه. شما ببینید چه آلبوم‌های شاخی قراره ریلیز شه تو مارکت. محسن چاوشی: ژاکت، فرزاد فرزین: شانس، علی اصحابی: تو راست میگی، محسن یگانه: تابوت(یا تقاص)، احسان غیبی: خاطره‌انگیز، مجید یحیایی: سکوت مبهم و چند تا آلبوم دیگه که به صورت رسمی هنوز اطلاعی ازش در دستم نیست. مثل علی عبدالمالکی، خواجه امیری و بابک جهانبخش. اما چیزی که مسلم است با اوضاع پیچیده و داغون کمپانی‌های بی‌دروپیکر مارکت موسیقی بدبخت ایرانی نمیشه هیچ حدسی زد که کی دقیقا این آلبوم‌ها ریلیز میشن. ولی میشه نظر داد که این چند کمپانی کله‌گنده تر نظیر ایران‌گام و آوای باربد هیچگاه نمی‌آید دو آلبوم خیلی پُرطرفدار رو همزمان ریلیز کنن. چون به فروش دو آلبوم ضربه میخوره. ولی امیدوارم آلبوم چاوشی زودتر از باقیه بیرون بیاد. «ژاکت» را باید در سرما شنید و گرنه باید نشست زیر کولر و لم داد و حسرت بخوریم چرا هوا گرمه و ما داریم ژاکت گوش میدیم، مملکته داریم؟!

پست قبلی خیلی مورد توجه قرار گرفت +. با تشکر از اونایی که شیر کردن و لایک زدند(اسمایلی تنکس من!) اما باز هم از تریبون اعلام میکنم، اونهایی که با توجه این پست به بازیِ تحت عنوان «پیش‌بینی اسکار 82ام» یا «پیش‌بینی اسکار 2010» دعوت شدند/نشدند، شرکت کنند، لینکشان را در آخرین پست تازه میگذارم. و باید بگم که سریعتر لیستتون را بدین. چون زیاد طولش بدین فایده نداره. کم کم اسکار داره قابل پیش‌بینی تر میشه. و اصولا برای همین است که اسکار آخرین مراسم سینمایی‌ست که اجرا میشه. و چون اکثر اعضای رای‌دهنده اسکاری تو SAG، DAG، ISA، Golden Globe، PGA، CCA و الخ هستند، خواه‌ناخواه نظرات منتشر شده و نامزدان و برندگان به عُرف معمول در اسکار هم هستند و با تقریب درصد بالای همانطور خواهد شد که قبلا در مابقی فستیوال‌ها رخ داده.

موزیک پاپ داخی میشنوم، چرا؟!

در همه جا دیده ام و خوانده ام که حرفه ای های موزیک داخل کشور، موزیک پاپ داخلی رو بسیار ضعیف و ناهنجار توصیف کردند. و گفته اند پاپ در غرب با تجهیزات و امکانات بروز و استودیوهای کاملا حرفه ای موزیک های سطح بالا و با کوئالیتی استانداری تولید میکنند. این حرف درسته. از این بابت درسته که ایران یک جهان سومی و مافنگی به حساب میاد. در چه صنعتی جلو یا همرتبه ی با غرب هستیم که این رو باشیم؟!. اما مسئله ای که ذهن کوچک منا مشغول کرده اینه که براستی موزیک غرب برایم آن جذابیت و اصالتی که آهنگهای پاپ داخی دارند، نداشتند. بارها شنیده ام که میگویند موزیک، زبانیست مشترک و مرز نمیشناسند. ولی اگر واقعا چنین است، منی که یه شنونده عادی هستم که اکثر روزهام با شنیدن چندین ساعت آهنگ طی میشوند، نباید توجهم به سمت آن موسیقی ضعیف تر باشد. بلکه باید بیشتر موزیک بهتر و با کیفیت غربی رو گوش کنم. اما در واقع اینچنین نیست. بیش از نود درصد از آهنگهایی که دوست دارم بشنونم، از داخل ایران هستند. موزیک پاپ داخلی. چرا؟ چون واقعا به دلم میشینند. چون باهاشون رابطه برقرار میکنم. من بارها از چارتهای مختلف بهترین آهنگهای خارجی رو شنیدم. از بعضیهاشونم واقعا لذت بردم. ولی این تعداد اینقدر اندکند که من گاهی اوقات حس میکنم این موزیک پاپ غرب را الکی در این حد باکیفیت جلوه میدهند. البته من درک میکنم استدلال من سطحی و بدون نگرش به مسائل اصلی و حرفه ای موزیکه. موضوع اینه که من دوست دارم آهنگی رو بشنونم که واقعا ازش لذت میبرم. نه آهنگی که همه میشنوند و نه آهنگی که همه میگویند کیفیتش بالاتره. من باب مثال من آلبوم پاپ/راک یه شاخه نیلوفر چاوشی را شنیدم، آلبوم آخر کلی کلارکسون پاپ/راک هم شنیدم. واقعا آلبوم خانوم کلارکسون در حد و اندازه ی این نیست که اصلا با چاوشی قیاس بشه. و یک آهنگ از البوم چاوشی می ارزد به کل آلبومهای این خانوم.

پ.ن: از دوستانی که در این مورد میتونند بمن اطلاعاتی بدهند ممنون میشم در کامنتها ذکر کنند.

مشترک فید وبلاگ شوید…

روزنوشت[آواتار ِ کامرون، کما ِ عسگری]

• دیشب با اینکه چندین و چند بار از طروق مختلف تایتانیک را دیده بودم، باز هم دیدم. واقعا برایم این فیلم چیز دیگریست. عظمت کار و اون احساسات رومانتیک و درام آخر فیلم واقعا برایم لذت بخش است. بطوریکه حداقل من در هیچ فیلمی به این قدرت ندیدم. و این مهم را بیشتر از چشم اَبَرکارگردان، جیمز کامرون میدونم. کارگردانی که در کارنامه خود، فیلم فوق العاده موفق ترمیناتور 2 را داره. و حالا بعد از دوازده سال از آخرین فیلمش با یک فیلمی اومده که قراره همه رو شکه کنه. فیلمی که میگویند جذابیتش بیشتر در آیمکس مشخص است. دیشب با دیدن تایتانیک بیشتر به کار بزرگ کامرون پی بردم. و با تعاریف عجیب غریبی که از این فیلم جدیدش شنیدم، مطمئنم فیلم بزرگی خواهد بود. ولی بعید میدانم که موفقیت خیره کننده تایتانیک را تکرار کنه. موفقیت مالی تایتانیک را هنوز هم کسی تکرار نکرده. و خیلیها معتقدند حداقل تا چند سال آینده هیچ فیلمی به پای فروش جهانی تایتانیک نمیرسه، مگر فیلم خود کامرون.

• آلبوم حمید عسگری به مارکت اومد. در مجموع آلبوم ضعیفی بود. از حیث شعر و ترانه به صورت فاحشی ضعیف بود. واقعا صنعت ترانه سرایی در حال نابودیست اگر به همین منوال بخواد پیش بره. از نظر آهنگسازی ایراد عمده ای بهش وارد نیست. چون عسگری برای خودش و دیگران ملودی ساخته و از این حیث میشه گفت خوب کار کرده. تنظیم این اثر را میشه نقطه قوت آلبوم در نظر گرفت. نیما وارسته، تنظیم کننده این آلبوم بوده و میشه حدس زد در آینده، بیشتر از این مطرح میشه. نکته ای اینجا هست اینه که ما کلا چند خواننده خیلی مشهور داریم و متاسفانه یا خوشبتانه یکیش همین جناب عسگری است. این را هم از تعداد کنسرتها، استقبال و فروش آلبومها و فن هاش، میشه فهمید. آلبوم اولش، عامه پسند بود و دقیقا مث یکسال قبلش که بینامین با اون آلبوم کذایی به شهرت آنچنانی رسید، عسگری هم موفق شد به شهرت برسه. یکی از دلایلش تقلید بود. تقلیدی که از صدای شادمهر کرد و تقلید از نحوه جذاب مخاطبی که بنامین بهش رسیده بود. عسگری نه خواننده خوبیست و نه فرد آنچنان با استعدادی در موسیقی ایران، بلکه مقلد خوبیست. آلبوم دوم بنظرم ناموفق بود. نمیتواند با پای آلبوم اولش برسد و مانند بنامین مشخص شد، عسگری تبی گذراست. که البته به دلیل حفظ جنبه های موسیقیایی عامه پسندیش در این آلبوم هم، با استقبال عده ای روبرو خواهد شد.

مشترک فید وبلاگ شوید…

روزنوشت[امید، موزیک داخلی، Review فیلم]

• من باب امید، در این وبلاگ قبلاها صحبت کردم. حالا چه از جنبه مثبتش چه منفیش. به نظرم امید داشتن، اخرین ذخیره کارآمد یه انسان در زندگیه. یعنی بعد از اینکه امید واقعا نابود شد. زندگی دیگه معنا نمیده. مث قدم زدن بی هدف در جاده ای سرد و بی روح. شاید با نداشتن امید خیلیا زندگی میکنند. اما اون زندگی یک خودفریبی بیش نیست. با دلخوشکنک های سطحی و در پی گذراندن زمان، روز را شب میکنند. در عوض کسی که واقعا امیدوار زندگی میکند، روزی به آن هدفی که به رسیدنش امید دارد، میرسد. شاید دیر، اما آخر میرسد.

• چند تا آلبوم نسبتا خوب در این هفته به بازار موسیقی ایران اومد. مثلا محسن نامجو به نام آخ یا بهنام صفوی به نام عشق من باش و چند تای دیگه. اما در ادامه ی این فصل پاییز قراره آلبومهای خیلی پرکاری عرضه بشه. مثلا آلبوم ژاکت از محسن چاوشی یا علی اصحابی به نام تو راست میگی یا مثلا رضا صادقی به نام یکی بود، یکی نبود و یا علی عبدالمالکی، سهیل جامی و احسان غیبی و شاید محسن یگانه به نام تابوت!. میخوام بگم فصل پرباریه از لحاظ موسیقی ایرانی داخلی

• چند روزه که فیلم درست و درمون ندیدم. اخیرا رو آوردم به Review کردن. بدین معنی که با جلو زدن فیلم، فیلم را دیدن. یعنی فیلم دو ساعته را بشه تو ده دقیقه دید و پلات فیلم را بتونی حدودا درک کنی. البته ریویو کردن غالبا خاصه فیلمهای ضعیف هستند.  با اینکه فیلمهای جدید و با کیفیت بالایی دارم، اما حس دیدن فیلم نیست. مثلا فیلمهای Transformers 2، Terminator 4، G-force و… که کلی دنبال دیدنشون بودم ولی همین که دستم رسید، زرتشون عمصور شد.